“Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να κοιμούνται στο δωμάτιό τους, στο κρεβάτι τους και μάλιστα μόνα τους! Κατά αυτό τον τρόπο γίνονται ανεξάρτητα, δυνατά και δεν αποκτούν φοβίες, Η στιγμές πριν τον ύπνο που περνάμε στο κρεβάτι μας είναι πολύτιμες, καθώς είναι η ώρα που θα κάνουμε απολογισμό της ημέρας μας. Έτσι αναγνωρίζουμε τυχόν λάθη και σχεδιάζουμε την επόμενη μέρα.” Κάπως έτσι πάνε τα λόγια των γκουρού της διαπαιδαγώγησης και εσύ μπερδεύεσαι… Μπερδεύεσαι γιατί το να αφήσεις το μωρό σου να κοιμηθεί ΜΟΝΟ του σου είναι απλά αδύνατον. Είσαι κουρασμένη και το κλάμα του σε φτάνει στα άκρα… Θες να κοιμηθείς και η ΠΙΠΙΛΑ (αν επιτρέπεται και αυτή) του φεύγει συνέχεια! Πρέπει να σηκωθείς να του τη δώσεις…Και τότε βλέπεις τα κλαμένα ματάκια του να σε κοιτάνε ικετευτικά…Και τότε ξεχνάς τις χρυσές συμβουλές και υποκύπτεις στο ΚΑΚΟ: το παίρνεις ζεστή και τρυφερή αγκαλιά και το πας στο κρεβάτι σου… Ανάμεσα σε εσένα και στο μπαμπά του…Και τότε κοιμάται! Και εσύ είσαι ευτυχισμένη και γεμάτη ενοχές! Ενοχές γιατί παραβίασες το χρυσό κανόνα! Και οι ενοχές σε κάνουν να πάρεις αποφάσεις: αύριο δεν πρόκειται να υποκύψω! Αυτή είναι η τελευταία φορά! Είναι? Δεν ξέρω έσυ θα μου πείς! Για μένα ξέρω πως δε θα είναι…Είμαι μία μαμά με λάθος συμπεριφορές και απόψεις, οι οποίες θα κάνουν έναν ενήλικα ανασφαλή, αδύναμο και μη κοινωνικό? Από την άλλη οι ήρεμες νύχτες μου δίνουν δύναμη για το πρωινό που τις ακολουθεί! Έχω κοιμηθεί καλά (και εγώ και το μωρό μου) με αποτέλεσμα να μην έχω νεύρα λόγω κούρασης και να είμαι γεμάτη ενέργεια! Η ενέργεια μου είναι απαραίτητη για να φροντίσω σωστά το μωρό μου, την οικογένειά μου, τη δουλειά μου και εμένα την ίδια!
Και εκεί που κάθομαι και προβληματίζομαι, πέφτω πάνω σε αυτό το άρθρο “Τα παιδιά πρέπει να κοιμούνται μαζί με τους γονείς τους μέχρι τα πέντε τους”
Το οποίο λέει τα εξής:
Η πρακτική που είναι γνωστή ως συγκοίμηση ή συν-κοίμηση ή ακόμα και παρακοίμηση (αγγλικά co–sleeping) επιδρά στα παιδιά με τέτοιο τρόπο που έχει σαν αποτέλεσμα να γίνονται ήρεμοι και υγιείς ενήλικες. Εξάλλου δεν υπάρχει καμιά απολύτως μελέτη που να λέει πως είναι καλό να αφήνεις το παιδί σου να κλαίει.”
Η πρακτική να μαθαίνουν τα παιδιά να κοιμούνται μόνα τους λίγες μόλις εβδομάδες μετά τη γέννησή τους είναι βλαβερή διότι ο χωρισμός απ’ τους γονείς προκαλεί αύξηση στη ροή των ορμονών του στρες όπως η κορτιζόλη. Για παράδειγμα, μια νευρολογική μελέτη που πραγματοποιήθηκε πριν τρία χρόνια κατέδειξε ότι ένα παιδί που αποχωρίζεται από έναν γονιό παρουσιάζει την ίδια εγκεφαλική δραστηριότητα με ένα παιδί που αντιμετωπίζει σωματικό πόνο. Τα παιδιά είναι δυνατόν να παρουσιάσουν αγωνία/άγχος αποχωρισμού μέχρι και την ηλικία των πέντε ή και πέρα απ’ αυτή την ηλικία και αυτό είναι κάτι που μπορεί να έχει επίδραση στη κατοπινή ζωή τους. Αυτό ελέγχεται και καλμάρεται με την συγκοίμηση”. Τα συμπτώματα μπορεί να είναι και σωματικά/οργανικά.
Όλα αυτά έρχονταιι σε αντιπαράθεση με τις απόψεις των γκουρού της ανατροφής των παιδιών, οι οποίοι υποστηρλιζουν ότι ήδη ανέφερα παραπάνω.
Αυτά και άλλα πολλά λέγονται στο άρθρο, που σας παροτρύνω να το διαβάσετε! Έγω προσωπικά κατέληξα στο εξής: ότι θεωρείται δεδομένο σήμερα, αυρίο μάλλον δε θα ισχύει. Οι εποχές και οι ανάγκες αλλάζουν συνεχώς. Αυτό που παραμένει ίδιο είναι η αγάπη και η επιθυμία των γονιών να μεγαλώσουν υγιή, ευτυχισμένα, ευγενικά και γενναία παιδιά. Ο δρόμος προς αυτό χαράζεται από τον καθένα μας ξεχωριστά. Όσο διαφορετικοί να είναι μεταξύ τους πάντα ο προορισμός στο τέλος μας περιμένει! Και για να κάνω ακόμα πιο απλά τα πράγματα, όταν υπάρχει αγάπη και φροντίδα οι τύψεις δε χωράνε πουθενά!
Ανήκω σε αυτές τις μαμάδες που έχουν πάρει πολλές φορές τα μωρά τους στο δικό τους κρεβάτι… Άλλες φορές από συνειδητή επιλογή και άλλες γιατί η κούραση δεν μου άφηνε περιθώρια άλλα… Ο γιός μου είναι σχεδόν 7 ετών και έχει το δικό του κρεβάτι από πάντα! Οι αγκαλιές και ο ύπνος στο κρεβάτι των γονιών δεν τον έκανε να απαρνείται το κρεβάτι του, απλά καμιά φορά το έχει δίπορτο! Η μικρή μας είναι 2 χρονών και έχει κομηθεί μαζί μας όταν ήταν πολύ πολύ μωρούλι. Της αρέσει να κοιμάται στη μέση μόνο όταν στο κρεβάτι υπάρχει και ο αδερφός της! Γενικά όμως, το κρεβάτι της το προτιμάει! Εμείς, από την άλλη, οι γονείς, θα θέλαμε λίγο χουζούρι μαζί της στο κρεβάτι, αλλά δε μας κάνει τη χάρη!
Όπως καταλαβαίνετε τα πάντα είναι σχετικά! Κάθε παιδί είναι διαφορετικό και εμείς ως γονείς οφείλουμε να το καταλάβουμε. Κανένα από τα παιδιά μας δε θέλει την ίδια αντιμετώπιση. Είναι σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, να ακούμε τις ανάγκες των παιδιών μας και όχι τις δικές μας σε ευαίσθητα θέματα όπως η συγκοίμηση.
Καλημέρα Τερέζα!
Όταν θα βήμα την πρώτη μου κόρη αυτό το θέμα με είχε απασχολήσει πάρα πολύ! Είχα στο περιβάλλον μου μαμάδες που δεν κοιμήθηκαν ποτέ με τα παιδιά τους και άλλες που κοιμόντουσαν μαζί τους μέχρι μεγάλη ηλικία.
Τελικά, κατέληξα να έχω σαν κανόνα να μην κοιμάμαι μαζί με τα παιδιά. Εκτός από εξαιρέσεις, όπως όταν είναι άρρωστα ή φοβούνται μες στη νύχτα κλπ, ο καθένας στο κρεβάτι του. Σε αυτές τις έρευνες δεν είδα πουθενά να αναφέρεται το πόσο επηρεάζεται η σχέση του ζευγαριού από αυτό και για μένα είναι ένας τεράστιος παράγοντας. Πολλοί λένε ότι αν θέλεις, βρίσκεις τρόπους, αλλά εγώ δεν τους βρήκα!
Πιστεύω ότι κάθε γονέας αποφασίζει αυτό που τον εξυπηρετεί καλύτερα και η συγκοίμηση από μόνη της δεν είναι κατάρα ή πανάκεια. Το μότο μου για όλα αυτά τα αμφιλεγόμενα θέματα είναι το εξής : “αν παιδί και γονείς είναι ευχαριστημένοι με αυτό που εφαρμόζουν και δε βλάπτεται κανένας, κανείς τρίτος δεν μπορεί να τους πει ότι είναι λάθος!”
Η τελευταία σου φράση τα λέει όλα! Η κάθε οικογένεια έχει το δικό της κώδικα. Εγώ δε μπορώ να αρνηθώ ούτε το να κοιμάμαι μαζί με το παιδί ούτε και το απαγορεύεται το παιδί στο διπλό! Από μωρά και στα 2 μου παιδιά κάναμε αυτά μας γέμιζαν αγάπη, γαλήνη και ολοκλήρωση. Και ναι μέσα σε αυτά ήταν και το να παίρνουμε το παιδί μας στο κρεβάτι μας! Και βέβαια, το αποτέλεσμα είναι το εξής: ο καθένας έχει το κρεβάτι του!