Πριν 4 χρόνια τέτοια εποχή ήμουν έγκυος στην κόρη μου. Ήμασταν πολύ χαρούμενοι και ενθουσιασμένοι γιατί και περιμέναμε το δεύτερο παιδάκι
μας, αλλά ήταν και κοριτσάκι.Έχοντας ήδη ένα αγόρι ο ερχομός ένος κοριτσιού είναι πάντα καλοδεχούμενος. Το ίδιο θα ίσχυε αν είχαμε ήδη κορίτσι και περιμέναμε αγοράκι. Δεν υπήρχε κάμια υποψία για αυτό που τελικά θα ερχόταν… Η μικρή μας γεννήθηκε με Σύνδρο Down (DS). Κάθε χρόνο τέτοια εποχή αισθάνομαι περίεργα. Νιώθω ένα σφύξιμο μέσα μου γιατί σκέφτομαι το πώς ήμουν και τελικά τί πέρασα όταν γεννήθηκε η Σοφία.
Ας τα πάρω από την αρχή. Δεν θα περιγράψω όλα αυτά τα συναισθήματα που μας κατακλύζουν όταν κρατάμε στην αγκαλιά μας το νεογέννητο παιδί μας. Θα μιλήσω για τα συναισθήματα και τις καταστάσεις που βίωσα εγώ όταν κράτησα στην αγκαλιά μου το νεογγέννητο κοριτσάκι μου με DS.
Φόβος. Αμφισβήτηση. Άρνηση. Απόρρηψη. Ελπίδα. Αγάπη. Απόγνωση. Και πάλι από την αρχή… Αυτή που γνώριζα ότι ήμουν ένιωθα πως είχε… πεθάνει. Ζητούσα απεγνωσμένα την “παλιά μου ζωή” πίσω. Κρατούσα το παιδί μου αγκαλιά και έκλαιγα. Πάνω από το παιδί μου που κοιμόταν. Έδειχνε να νιώθει ασφάλεια και εγώ έκλαιγα για αυτό. Πάντα σκέφτομαι αν το έχει νιώσει όλο αυτό. Πάντα νιώθω ενοχές γιατί ο ερχομός της Σοφίας δεν γιορτάστηκε όπως της αξίζει. Επειδή γεννήθηκε με DS. Και εγώ απλά δεν ήμουν εγώ. Το περίεργο όμως ήταν το εξής: κάθε φορά που την κρατούσα αγκαλιά για να τη θηλάσω ή απλά την κρατούσα ένιωθα πολύ καλύτερα! Τελικά το μωρό μου ήταν μαγικό! Ναι μεν δεν μπορώ να ξεπεράσω τις ενοχές μου, αλλά πάντα σκέφτομαι πόσο όμορφα ένιωθα όταν κρατούσα το μωρό μου αγκαλιά!
Εκείνες οι πρώτες μέρες της ζωής της ήταν πολύ δύσκολες. Μόνοι μας δεν θέλαμε να μείνουμε. Πάντα είχαμε ανάγκη από αγαπημένους ανθρώπους γύρω μας: οικογένεια και φίλους. Δεν έχω παράπονο κανένα. Όλοι ήταν δίπλα μας! Σχεδόν κάθε μέρα στο σπίτι μας είχαμε αγαπημένους που όλοι ήθελαν να κρατήσουν το μαγικό μωρό μου αγκαλιά. Η κάθε συνάντηση είχε πολύ κλάμα, αλλά και γέλιο. Είχαμε γλυκά και φαγητά γιατί ποτέ κανείς δεν ερχόταν με άδεια χέρια. Μαζί με δώρα για τη μικρή και το αγόρι μας, μας φέρναν και μια λιχουδιά!
Και μη νομίζετε ότι είναι εύκολο για όλους αυτούς τους ανθρώπους. Υπάρχουν όλα αυτά τα άβολα συναισθήματα όταν βλέπεις την αδελφή σου, την κόρη σου, την ανηψιά σου, την ξαδέλφη σου, τη φίλη σου να βρίσκεται σε μια κατάσταση που ούτε η ίδια δεν ξέρει ούτε τι σημαίνει ούτε πώς θα βγει. Τις περισσότερες φορές δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσει σε κάθε προσπάθεια προσέγγισης. Αλλά να ξέρεις ένα πράγμα. Ακόμα κι αν δεν σηκώσει το τηλέφωνο, θα δει ότι καλέσες. Ακόμα κι αν δεν απαντήσει στο μήνυμά σου, θα το διαβάσει. Ποτέ μην δειλιάσεις να δείξεις ότι είσαι εκεί για αυτήν. Αργά ή γρήγορα θα σε αναζητήσει. Δώσε της χρόνο. Τον χρειάζεται. Και όταν μαζέψει τα κομμάτια της θα ξέρει ότι έχεις δεχτεί τη νέα της πραγματικότητα. Μα πάνω από όλα έχεις ήδη καλοδεχτεί το μαγικό μωρό της.
Ίσως να θες να διαβάσεις και αυτό: Is Down Syndrome Scary?
Τον Τζερόνιμο Στίλτον τον γνώρισα τυχαία μια μέρα στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς μου. Είχα πάει με τον Πάνο “για να αγοράσουμε κανένα βιβλιαράκι”, όπως χαρακτηριστικά μου είχε προτείνει…