Φέτος είναι ο πέμπτος Μάρτης που η οικογένειά μας γιορτάζει. Πάντα είχαμε λόγο να γιορτάζουμε, μιας και η αδελφή μου έχει γένεθλια μέσα στον μήνα. Όταν όμως γενήθηκε η Σοφία, αποκτήσαμε έναν παραπάνω λόγο για γιορτές. Από το 2016 ο Μάρτης έχει φωλιάσει στην ψυχή μας. Έχει μια ιδιαίτερη θέση γιατί μας υπενθυμίζει πόσο όμορφο είναι να είσαι διαφορετικός. Όλοι μας είμαστε διαφορετικοί, αλλά για κάποιο λόγο δε θέλουμε να διαφέρουμε…
Γιατί όμως;
Έχει τύχει ποτέ να μπείτε σε έναν χώρο και να είστε πολύ επίσημα ντυμένοι, ενώ οι γύρω σας να είναι σε πιο χάλαρη διάθεση; Ή ακόμα και το αντίστροφο! Εμένα μου έχει τύχει το πρώτο… Όποια κι αν ήταν η περίπτωση, ήμουν… διαφορετική! Αν αισθάνθηκα περίεργα; Ναι, ένιωσα κάπως… Είμαι σίγουρη πως αν κάποιος διάβαζε τη γλώσσα του σώματός μου θα καταλάβαινε ότι προσπαθούσα να δείχνω λιγότερο επιτυδευμένη: έγλειφα το κραγιόν από τα χείλη μου, ίσως και να “χαλούσα” τα μαλλιά μου, να αφαιρούσα κάποιο κόσμημα, να χαλάρωνα τη ζώνη…
Αν μου έχει συμβεί ξανά; Μα βέβαια! Αλλά η δεύτερη φορά ήταν αλλιώς. Η διαφοετικότητά μου δεν με τρόμαξε. Το ίδιο και τους ανθρώπους γύρω μου. Ε λοιπόν, αυτό το συναίσθημα εκείνης της δεύτερης φοράς ήταν δυνατό!
Όταν γεννήθηκε η Σοφία άρχισαν τα μισόλογα… Όταν τα μισόλογα έγιναν δειλές κουβέντες, δυο μόνο σκέψεις με κατέβαλαν:
- Θεέ μου, τι έκανα στον Πάνο! Ένα αδελφάκι ήθελα να του δώσω και τώρα…;
- Τί θα γίνει η κόρη μας όταν ο μπαμπάς της και εγώ δεν θα μπορούμε να τη φροντίζουμε…;