Το άκουσα και αυτό από τον Πάνο! Πότε; Όταν του ζήτησα να με ενημερώνει για το πού βρίσκεται και παίζει… Για να σας βάλω στο κλίμα: ο Πάνος 
είναι 7 χρονών, παιδί της πόλης, που κάνει διακοπές 2 μήνες το Καλοκαίρι σε ένα χωριό γεμάτο καντούνια και παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο στην πλατεία και κρυφοκυνηγητό σε όλο το χωριό! Πολλά του ζήτησα!
Αυτή η κουβέντα του με έβαλες σε σκέψεις… Ειδικά όταν συνειδητοποίησα ότι παιδί κάθε ηλικίας ξέρει τον Πάνο. Τα μεγαλύτερα παιδιά, μάλιστα τον ξέρουν σαν Παναγιωτάκη!
Κάθησα και σκέφτηκα όλους τους φόβους που είχα με αυτήν την ελευθερία που… αυταπάγγελτα και ξαφνικά κατέκτησε το παιδί μας. Είναι άραγε λογικοί φόβοι; Μήπως χρειάζεται αυτήν την ελευθερία; Μήπως είμαι όντως υπερβολική;
Ο βασικότερος φόβος είναι αυτός της αρπαγής… Φόβος μην τυχόν και το παιδί μου χαθεί επειδή κάποιος μπορεί να το πάρει… Φόβος μην τυχόν και κάποιος του κάνει κακό… Θεέ μου, το γράφω και τρέμω! Φέτος το χωριό έχει πάρα πολύ ξένο κόσμο, λόγω του ότι νοικιάζονται πολλές βίλλες και σπίτια γενικότερα στην περιοχή. Κόσμος πάει, κόσμος έρχεται και μαζί με αυτούς και οι κίνδυνοι ή έστω οι φόβοι μου…
Τώρα θα αναρωτιέστε πώς έλυσα αυτό το πρόβλημα… Γιατί να τον κλείσω μέσα δεν γίνεται! Μου πέρασε από το μυαλό να του αγοράσω ένα έξυπνο ρολόι… Εξάλλου, ο Πάνος όταν μου είπε ότι είμαι ΠΟΛΥ υπερπροστατευτική, μου πρότεινε να του πάρω ένα κινητό για να τον βρίσκω!!! Όλα κανονισμένα και τακτοποιημένα τα έχει όπως βλέπετε! Εντέλει δεν του πήρα ούτε ρολόι, ούτε κινητό. Του εξηγήσαμε και του μιλήσαμε για όλους τους τυχόν κινδύνους της… ελευθερίας και ο Πάνος κατάλαβε την ανησυχία μας και πόσο σημαντικό είναι να είμαστε σε συχνή επαφή. Και μη σας περνανε από το μυαλό εικόνες γονέων ξένοιαστων, αραχτών και χαλαρών… Είπαμε, είναι 7 χρονών παιδί και ξεχνιέται! Το καλό είναι ότι μόλις σκοτεινιάσει τα παιδιά φεύγουν από την πλατεία, αφήνουν τα μαγικά καντούνια και γεμίζουν τον κεντρικό δρόμο του χωριού. Οπότε και εμείς τσεκάρουμε αυτά τα 2-3 σημεία που συχνάζουν. Και αν θέλετε να μάθετε η ανησυχία είναι εκεί μαζί μας…
Ο επόμενος φόβος μου είναι μη χτυπήσει. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να συμβεί και μπροστά στα μάτια μου… Και όταν λέω να χτυπήσει δεν εννοώ να φάει καμιά τουμπίτσα, αλλά να χτυπήσει και να χρειαστεί άμεση βοήθεια! Αυτός ο φόβος απλά υπάρχει. Δεν μπορώ να κάνω κάτι δραστικό για αυτόν… Στηρίζομαι στην προσοχή που δίνει το παιδί μας σε κάθε βήμα και στην αξιολόγηση κάθε κατάστασης. Ξέρει πολύ καλά ότι δε σπρώχνουμε και δεν παίζουμε ξύλο!
Το καλό στην όλη υπόθεση είναι ότι το χωριό είναι ζωντανο! Οι ντόπιοι κυκλοφορούν, κάθονται στις αυλές, στα καντούνια και στις ρούγες. Μιλάνε στους περαστικούς και οι περαστικοί σε αυτούς! Έτσι οι πιθανότητες να έχει δει κάποιος το παιδί σου είναι πολλές!
Κάθομαι στο μποτσέλι μας (=μπλακόνι) και χαζεύω το δρόμο. Χαζεύω και παρατηρώ τα παιδιά που παίζουν στο χώρο της Κοινότητας απέναντι. Βλέπω και το αγόρι μας που κάνει φίλους, γελάει, τρέχει, ιδρώνει και κάθεται στα σκαλάκια ευχαρηστιμένος να ξαποστάει. Θυμάμαι τον εαυτό μου στα ίδια σκαλάκια να γελάω με τους καλοκαιρινούς μου φίλους! Φίλους που θα συναντώ σε όλη μου τη ζωή. Τα συναισθήματα πάντα ίδια όταν τους ξανασυναντώ, γιατί οι αναμνήσεις που μοιραζόμαστε είναι δυνατές και οι στιγμές που έχουμε ζήσει μας έκαναν από παιδιά γονείς! Και όλα αυτά επειδή υπήρξαν κάποιοι άλλοι γονείς που πολεμούσαν κάθε μέρα τους φόβους τους και τις αγωνίες τους, προκειμένου τα παιδιά τους να γνωρίσουν τη ζωή, να ανοίξουν τα φτερά τους και να φανερώσουν τον υπέροχο κόσμο που κρύβουν μέσα τους!
Ποτέ μα ποτέ μην κόψετε τα φτερά ενός παιδιού. Μάθετέ του απλά να πετάει!
Όταν χιονίζει αισθάνομαι σαν μικρό παιδί… Λατρεύω το χιόνι! Και ειδικά τώρα που έχω δικά μου παιδιά το αγαπάω ακόμα πιο πολύ! Μου αρέσει να το βλέπω να πέφτει, ενώ κάθομαι στα ζεστά και μετά να βγαίνω έξω και να το νιώθω να τρίζει κάτω από τα πόδια μου. Μου αρέσει να τραβάω φωτογραφίες μέσα από το τζάμι. Κάθε φορά τραβάω το ίδιο σημείο του κήπου. Βέβαια, μετά συγκρίνω τις φωτογραφίες για να δω πότε ήταν η φορά που χιόνισε περισσότερο… ‘Οπως καταλαβαίνετε, όταν ακούω ότι έρχεται χιονιάς κοιτάω έξω από το παράθυρο και περιμένω τις πρώτες νιφάδες να φανούν!
νέα χρονιά σαν μια νέα εποχή. Εξάλλου, ζήσαμε νέες εμπειρίες το 2020, που δεν τις φανταζόμασταν ούτε στα πιο τρελλά μας όνειρα ή στις πιο περίεργες αποφάσεις. Και να λοιπόν που βρισκόμαστε στην αυγή της νέας αυτής εποχής και σίγουρα οι αποφάσεις μας για άλλη μια χρονιά έχουν παρθεί:
